Мы ўтрох сядзелі ў рэстаране. Пілі віно. Сказаў адзін: – Я ўжо стары. Маё стараньне Ня мае радасных гадзін. Даўней, бывала, я ня мала Пакуты зьведаў ля сахі, Але заўсёды моц трымала, Хоць сам – прысадзісты, сухі. На плечы браў цяжкія скрыні Пудоў па дзесяць – ня хлушу. Мяне любілі гаспадыні, Хапала сіла за душу. Я не хачу спрачацца з вамі, Адно магу сказаць, што я I сёньня здолеў-бы рукамі Трымаць за рогі бугая. – Ха-ха! Ці ёсьць чым выхваляцца, – Сказаў уедліва другі. – Пакуль віно ня зьнікне ў шклянцы, Ты дужы, дружа дарагі. А хто, скажы, паверыць можа, Што маеш сілу і запал? Вось я – быў час – пісаў прыгожа! Сапраўдны інтэлектуал! Пісаў артыкулы ў газэты. А трапіць рукапіс чужы – Праз адаптацыю і гэты Ішоў у друк, у тыражы. Кіпела сіла ў маіх творах! Дзівіўся кожны, далі-Бог! Зайздросьціў мне і друг і вораг, Шмат зарабляў, і ўсё я мог. Усё я мог купіць за грошы: Імя, становішча і чын, I гарнітур сабе харошы, I хванабэрыстых жанчын. Я лёгка кідаўся грашыма, Мне чэк давалі напавер. Цяпер у сэрцы – Гірашыма. Самотны, бедны я цяпер. Ужо няма былога спрыту. Як вы, і я не малады. Ніхто ў пабітае карыта Ня будзе цёплай ліць вады. Ніхто і словам не згадае, Ня скажа міла: «добры дзень». Не пацалуе маладая, А пакусае авадзень. Дый той пагрэбуе напэўна, I адляціць адразу прэч... Сказаў жартліва ён, ці гнеўна: – Цяпер я хто? Пустая рэч! Цяпер уцеха ўся за шклянкай Благога таннага віна. А хтосьці з жонкай, ці з каханкай... Мне-ж – толькі ложак і сьцяна. Браткі, за ваша п'ю здароўе! Згадайма дзён мінулых звон, Як малако пілі кароўе, А на вясельлях самагон... Пасьля зусім раскіс прамоўца, Пачаў ён лаяць цэлы сьвет. А я маўчаў. I ані слоўца. Я ўспомніў дзедаў запавет: Сілаю не выхваляйся, У душы хвалька душы. З мілаю не памыляйся, Маеш грошы – не грашы.
|
|